Van droom naar ontwerp

De geur van verse koffie hangt in de lucht terwijl het team zich verzamelt in een lichte, inspirerende ruimte. Op een groot whiteboard staat de kernvraag geschreven: “Hoe maken we ons onderwijs toekomstbestendig en mensgericht?” De eerste schetsen van de droomfase hangen ernaast, kleurrijk en vol grote ideeën. Maar nu is het tijd voor de volgende stap: vormgeven.

De facilitator pakt een marker en kijkt de groep aan. “We hebben een prachtige droom. Maar hoe ziet die eruit als we hem écht gaan invullen? Welke concrete stappen maken we om dit te realiseren?” Het geroezemoes verstomt, en de ruimte vult zich met een geconcentreerde spanning.

Een docent schuift naar voren. “In mijn droom zie ik meer flexibiliteit voor studenten, zodat ze hun eigen leerpaden kunnen kiezen. Maar hoe doen we dat binnen de kaders van accreditatie en curriculumplanning?” Een student steekt haar hand op. “Misschien kunnen we modules ontwerpen die vakken overstijgen. Een soort thematische aanpak, bijvoorbeeld rond duurzaamheid of inclusie.”

De facilitator knikt en schrijft kernwoorden op het bord: flexibiliteit, modules, samenwerking. “Wat hebben we nodig om dit vorm te geven? Wat moet er veranderen, en wie moet erbij betrokken worden?” De brainstorm barst los. Ideeën vliegen over tafel, sommige ambitieus, andere pragmatisch.

Een beleidsmaker vult aan: “We moeten het toetsen anders aanpakken. Kunnen we meer portfolio’s gebruiken in plaats van traditionele examens? Dan kunnen studenten hun eigen ontwikkeling laten zien.” Een technisch ondersteuner voegt toe: “En als we een digitaal platform creëren waar studenten modules kunnen kiezen en volgen? Dat geeft ze eigenaarschap.”

Langzaam ontstaat een schets van het nieuwe ontwerp. De whiteboardvellen vullen zich met pijlen, cirkels en post-its die nieuwe samenwerkingen en processen verbeelden. De groep kijkt naar het bord en voelt het: dit is niet alleen een idee, dit begint echt vorm te krijgen.