De start van verandering

De koffiemokken staan nog halfvol op de tafel als de facilitator zachtjes op een glas tikt. Het geroezemoes verstomt. De groep van docenten, studenten en beleidsmakers kijkt op, nieuwsgierig naar wat er gaat komen. Voor hen ligt een eenvoudige opdracht: deel een verhaal over een moment dat je trots maakte in jouw onderwijspraktijk. Een docent schuift ongemakkelijk op zijn stoel. “Ik weet niet of mijn verhaal relevant is,” mompelt hij. “Vertel het toch maar,” moedigt de facilitator hem aan. Hij haalt diep adem en begint. “Een paar maanden geleden had ik een student die steeds op het randje bungelde. Ik wist niet of hij het zou redden. Op een dag kwam hij naar me toe en zei: ‘U gaf mij het gevoel dat ik het kon. Daarom ben ik blijven proberen.’

Dat moment, dat simpele bedankje, heeft mijlaten inzien hoeveel impact we als docenten kunnen hebben.” De zaal is stil. Een student kijkt op en zegt zachtjes: “Ik herken dat. Als je iemand hebt die echt in je gelooft, maakt dat zoveel verschil. Voor mij was dat een docent die altijd vroeg hoe het écht met me ging.” Het delen van verhalen wordt een kettingreactie. Een beleidsmaker vertelt over een succesvol project dat in de vergetelheid raakte door bureaucratische regels. Een andere student deelt hoe een groepsproject haar zelfvertrouwen opbouwde, ondanks dat de samenwerking chaotisch verliep. Elk verhaal onthult een ander perspectief, een nieuwe laag van de werkelijkheid binnen de hogeschool. Na een uur is de tafel bedekt met notities en schetsen. De facilitator vraagt: “Wat zien we in deze verhalen? Wat verbindt ze?” Langzaam ontstaan patronen. Een docent merkt op: “Het gaat steeds over verbinding. Wanneer mensen zich gehoord en gezien voelen, ontstaan de beste resultaten.” Een beleidsmaker knikt. “Maar we horen ook de frustraties: hoe systemen soms die verbinding in de weg staan.”